خانه‌های تاریخی ایران، بازماندگان معماری اصیل ایرانی و اسلامی‌اند. متاسفانه اخیرا مطلبی در ارتباط با خروج ۲۰۰ خانه تاریخی شیراز از فهرست میراث فرهنگی و تخریب آنها به‌منظور توسعه حرم حضرت شاهچراغ (ع) منتشر شده است. در سال‌های پیش نیز تعداد بسیاری از این خانه‌های تاریخی برای اجرای طرح فوق تخریب شده‌اند که این موضوع تاریخ شیراز را با خطر جدی مواجه کرده است.
در حالی که توسعه حرمین مطهر شاهچراغ و سید علاءالدین حسین (ع)، امری ضروری و اجتناب ناپذیر است، برخی با ایجاد دو قطبی، این توسعه را در برابر حفظ میراث تاریخی قرار داده و با آن مخالفت میکنند. در حالیکه این طرح در ابتدای راه است و تنها یک جلسه برگزار شده است. از سوی دیگر چندین سال است طرح تفصیلی حرم متوقف شده اما در همین مدت بافت تاریخی به حال خود رها شده و حتی خانه هایی که ارزش فرهنگی و میراثی دارند نیز در حال فرسایش و از بین رفتن هستند.
نه اتفاقی برای حرم افتاده و نه خانه های تاریخی سامان گرفته اند. دو قطبی کاذبی که حفظ یکی را منوط به انهدام دیگری می داند، بی پایه ترین نگاه و حاصل اندیشه صفر و یکی به ماجرا است. در حالی که اگر طرح توسعه حرم اجرا میشد، این خانه های تاریخی در تحت حمایت حرم قرار گرفته و مانع فرسایش فزاینده آنها میشدند. هویت تاریخی خانه ها بازسازی شده و به عنوان بنای فرهنگی به مردم عرضه میشدند.
